documentaire Camino Frances

Volgende documentaire geeft je een mooi beeld over de Camino Francès. De film is opgevat als een soort dagboek waar de Australische pelgrim- filmmaker met de kijker de bijzonderheden over ‘de weg’ deelt en ook over zijn spirituele ervaring praat. Neem de tijd om deze film rustig te bekijken, hij duurt wel 75 min.

 

Echt de moeite!

 

over krakende bedden en wiebelende tenten,… ;-)

Zon, vakantie, veel singles op pad, allen met eenzelfde doel, boeiende ontmoetingen, diepgaande gesprekken, samen eten, samen glaasje drinken, gedeelde slaapvertrekken,…kortom alle ingrediënten zijn aanwezig om lichamelijk wat dichter tot elkaar te komen zou je denken…

En daar wou ik wel het fijne van weten, dus startte ik mijn zoektocht naar pittige, al dan niet licht erotisch getinte verhalen over krakende bedden in refugio’s, wiebelende tenten op de wegberm en gedeelde slaapzakken (mijn verbeelding sloeg blijkbaar al helemaal op hol  😉  )  Niet dat ik verwachtte om op love stories in de aard van ‘Fifty Shades of Grey’ te stuiten, maar toch, iets had ik toch wel verwacht…Maar ik vond niets, helemaal niets!

Dit kan 2 dingen betekenen:

• Het is er wel, maar er wordt in alle talen over gezwegen. Een pelgrimstocht was in aanleg immers een religieuze tocht en religie en seks, dat gaat niet echt samen (zegt de paus).

• Ofwel is de tocht, op zich, a-seksueel. Dit zou best kunnen, maar welke oorzaak ligt hier dan aan de basis? Wat maakt dat het libido van de pelgrim tot een minimumniveau herleid wordt? Bestaat er, om de nachtelijke rust in de albergues te bewaren, misschien een geheim ingrediënt dat aan de pelgrimsmaaltijden wordt toegevoegd?  🙂  Mijn gedachten gaan onmiddellijk uit naar kamfer, een kruid dat vroeger verwerkt werd in de maaltijden van soldaten, psychiatrische patiënten en kloosterlingen, om ze seksueel rustiger te houden. Nee, dat was vroeger natuurlijk! Volgens mij moet de oorzaak van het verlaagde libido eerder gezocht moet worden bij de vermoeidheid. En bij het feit dat je op zo’n pelgrimstocht niet op je aantrekkelijkst bij loopt natuurlijk. Zwetende, onfrisse  lichamen, ongeschoren, make-up loos, zongedroogde haren, weinig flatterende kleding, het hoort er allemaal bij. Bovendien hebben de meeste mensen een spirituele motivatie om de tocht naar Compostela aan te vatten. En de weg naar het doel gebruikt iedereen om zijn eigen motivatie in te vullen: nadenken, verwerken, een belangrijk levenskeerpunt nemen,… De pelgrim is  in die mate in zichzelf gekeerd, bezig met zijn ‘hoger’ doel, dat hij niet open staat voor seksuele toenaderingen. Het spirituele neemt duidelijk de bovenhand tijdens de tocht.  En dan is er nog, naar mijn gevoel, een soort ongeschreven wet: de wet van respect voor de medepelgrim. Respect voor de ideeën van de anderen, voor zijn hele persoon.

Het resultaat van mijn zoektocht naar pittige, romantische en misschien wel erotische verhalen is dus bijzonder pover te noemen. Dergelijke ontmoetingen zullen zeker plaatsvinden, maar ze zijn eerder zeldzaam te noemen. En veel belangrijker: ik vond dingen zoals: het spirituele, respect, vriendschap, behulpzaamheid, luisterbereidheid,…zaken die we in het gewone leven al te vaak vergeten.

 

 

Video Camino Frances

To tent or not to tent?

 

 

Andere jaren ben ik rond deze tijd bijna volledig klaar met de voorbereiding van onze vakantie. Want ik hou van een goed voorbereide vakantie. Voor we ergens naartoe trekken wil ik de mooiste plekjes in de omgeving kennen, verslind ik kilo’s toeristische gidsen uit de bibliotheek en ben ik uren zoet met online informatie zoeken. De meest authentieke dorpjes, de mooiste wandelpaden, de meest ongerepte natuur, wees maar zeker dat niets onopgemerkt blijft. Uit ondervinding weet ik immers dat de mooiste plekjes niet altijd de toeristisch best gekende plekken zijn, en gelukkig maar zou ik zeggen, dan hebben wij ze lekker voor ons alleen 😉  . Ik zou het zonde vinden om thuis te komen en te moeten vaststellen dat we het mooiste plekje gemist hebben terwijl we er op wandelafstand vandaan waren. Nee, een goede voorbereiding daar hangt veel vanaf.

Dit jaar is het anders. Dit jaar overheerst de twijfel: vakantie in het buitenland of kiezen we er toch voor om in ons eigen landje te blijven? Indien we kiezen voor het buitenland zal het een wandelvakantie, met mobilhome van mijn ouders, in het Italiaanse Valle d’Aosta worden (Nationaal park Gran Paradisio). Blijven we in België wordt het een meerdaagse trektocht met rugzak en tentje op de rug. Waar, wanneer en hoe lang weet ik nog niet. Er liggen dus nog veel mogelijkheden open. Eenvoudig gezegd, we moeten gewoon kiezen tussen mobilhome of tent, binnenland of buitenland.

Maar stilletjes, heel stilletjes diep vanbinnen hoop ik dat we gepakt en gezakt, met Doshi, ons hondje, de Belgische natuur in trekken. Gewoon dagelijks stappen tot we geen zin meer hebben, tentje opslaan tussen het groen of op een eenvoudige camping en genieten van de tijd samen. Eenvoudiger kan bijna niet. Back to basics. Ik hoop echt dat ik Eric hiervoor kan overtuigen. Misschien wordt dat wel de aanzet om regelmatig een weekendje erop uit te trekken met de tent. En dan, ja dan….. dan kan ik hem misschien wel voor de volle 100% overtuigen om samen naar Compostela te stappen. Dat zou super zijn   🙂

En dan ga je op weg….

Te vaak maak je beslissingen in dit leven, waar je maar 
gedeeltelijk achter staat. En ook in de beslissingen, die hieruit volgen, 
kun je jezelf maar gedeeltelijk vinden. Hieruit volgen dan weer andere
 beslissingen waarin je jezelf niet meer in vindt.

Totdat je op een dag
 wakker wordt en jezelf niet meer kunt vinden. Dan pak je de spullen die 
belangrijk zijn en je gaat op weg. Totdat je jezelf weer tegen komt. En dan
spreek je jezelf eens streng toe.


(Aboriginal verklaring voor de Walkabout)

de pelgrimstocht en het leven

Over pelgrimstochten wordt dikwijls zeer diepzinnig gedaan. De emotionele kant speelt een grote rol. Zo lang van huis, het doet natuurlijk wel wat met een mens. De metafoor pelgrimsweg – het leven is daarbij niet ver te zoeken.

Stappen zetten in de richting van je doel is volhouden, vooruitziend zijn, keuzes maken, denken, net zoals in het leven. Je stap voor stap voortbewegen staat symbool voor de gang van het leven.

Onderweg maak je keuzes: neem ik dat platgetreden, bekende pad of onderscheid ik me van de menigte en neem het avontuurlijke pad wat me misschien langs verrassend mooie onbekende plaatsen zal brengen? De kunst van het leven bestaat erin om je aan je keuzes te houden, eventueel je keuze bij te stellen maar de gevolgen van je keuzes ….die moet je erbij nemen en zelf dragen. Zo draagt iedereen zijn eigen rugzak, zijn eigen last in het leven. Dit kunnen gevolgen zijn van foute keuzes, teleurstellingen, verlies, onverwerkte gebeurtenissen enz. De tocht is voor velen ook een mooie gelegenheid om de rugzak, die inmiddels overvol is geraakt, eens uit te laden en het overbodige achter te laten.

Regelmatig kom je ook hindernissen tegen. Bij het nemen van deze obstakels kan je ongekende krachten in jezelf ontdekken, krachten die je niet wist dat je ze in je had. Achteraf kijk je dikwijls verbaasd achterom: “hoe heb ik dat ooit gerealiseerd, waar heb ik die kracht vandaan gehaald?”

Op tocht zijn bestaat, denk ik, net als het leven uit 2 belangrijke componenten:

• het pure fysieke: de voortbeweging van je lichaam, de werking van je hart, bloedsomloop, enz.
• de emoties: het ervaren van geluk, relaties, schoonheid, ….. Hier spelen onze zintuigen een grote rol in. Tijdens het wandelen, wanneer onze gedachten zich losmaken van de alledaagse beslommeringen, staan deze op scherp en zorgen zo voor een intensere ervaring. We herontdekken als het ware het gebruik van onze zintuigen en de bijhorende emoties volgen vanzelf.

 

 

foto en videomontage Camino Frances

Dit is een montage in 5 delen van foto- en filmmateriaal die een Londenaar maakte van zijn Camino (Camino Frances)

 

http://www.youtube.com/view_play_list?p=1E1DC9A93F2F18FF

Negatieve effecten van de camino op je lichaam

Ik moet toegeven, het lijstje met negatieve effecten is langer dan het lijstje met positieve effecten. Maar het goede nieuws is dat je de negatieve, mits een goede voorbereiding, het gebruik van degelijk materiaal en gezond verstand, niet allemaal aan den lijve zal moeten ondervinden, gelukkig maar!

• Fysieke vermoeidheid: hier zal je moeilijk onderuit kunnen komen, vrees ik. Je doet immers een dagelijkse inspanning die niet te onderschatten is, er wordt heel wat van je lichaam gevraagd. Het is niet gewoon de ene voet voor de andere zetten zoals wel eens gezegd wordt, er zijn extra belastende factoren zoals het gewicht van je rugzak, de weersomstandigheden, klimmen, dalen, rekening houden met je eventuele stappartner, enz…Wat kan je er aan doen? Als het door oververmoeidheid niet meer lukt zit er niets anders op dan één of meerdere rustdagen te nemen. Persoonlijk hou ik niet zo van rustdagen tussendoor omdat je dan volledig uit je ritme bent, dan liever een paar dagen met 2 uurtjes stappen i.p.v. 6 of 7 uren. Verder lijkt het me verstandig om op je voeding te letten, de fysieke inspanning vraagt immers om extra calorieën, tenzij je over wat reserve beschikt natuurlijk 😉
• Spierpijnen, de ene heeft er veel last van, de andere weinig. Rustig opbouwen is de boodschap, geef je spieren tijd om te wennen aan het werk dat ze moeten verrichten. Toch spierpijn? Een spray kan wat verlichting brengen. Het is raadzaam om niet te blijven lopen met erge spierpijn want dit kan lijden tot overbelasting en later tot een peesontsteking (bv. aan het hielgewricht). En dan is het verplichte rust en ontstekingremmende medicatie die verlichting moeten brengen.
• Waar we zeker voor moet oppassen is zonnebrand en erger nog een zonnesteek. Zolang we in ons Belgenlandje stappen zal dit zeker geen probleem vormen, éénmaal in Zuid-Frankrijk wordt het wel oppassen. Zeker als je, zoals ik, gezegend bent met een bleke huid. Op het heetste moment van de dag nemen wij zeker een pauze en gaan we wat afkoeling en schaduw (lees terrasje?) opzoeken. We zullen ook  een hoed met brede rand dragen en ons geregeld insmeren. En genoeg drinken natuurlijk (water welteverstaan)
• Hier en daar hoor je verhalen over bedwantsen, een bloedzuigend insect van ongeveer 5mm groot dat zich vooral zou schuilhouden tussen de beddenlakens van sommige albergues. Het is een bloedzuigend insect dat rode, jeukende muggebeetachtige bultjes op je lichaam achterlaat. Er bestaan preventieve sprays om je materiaal, bedlinnen en kleding te behandelen.
  Deze sprays zijn verschillende dagen werkzaam. Je boeltje in de diepvries stoppen of boven  65°C  verhitten, daar kunnen die beestjes ook niet tegen, maar dit is nogal moeilijk toe te passen wanneer je onderweg bent. Bedwantsen worden door pelgrims van albergue naar albergue verspreid, ze gebruiken de pelgrims gewoon als taxi. 😉 Hier zie je een bedwants in volle actie:

http://youtu.be/S7SDEP6Y3E4

• Muggen kan je hier en daar ook aantreffen, een preventief middel kan je onderweg in elke apotheek aanschaffen. En dan heb je ook nog de ons bekende insecten zoals wespen en bijen, die enkel gevaarlijk zijn voor mensen die er allergisch op reageren. Tekenbeten kan je voorkomen door te zorgen dat je, zeker als je door het gras stapt, nauwaansluitende kleding draagt. Een teek die reeds vastzit verwijder je in één keer, en met een draaiende beweging. De dagen en weken daarna de plek blijven controleren op ontstaan van roodheid. Ziekte van Lyme weet je wel, ken ik alles van, ben er net van genezen.
• Blaren: bijna elke pelgrim komt het tegen. En iedereen heeft zo zijn eigen middeltjes: 2 paar wandelsokken over elkaar dragen, ’s morgens je voeten inwrijven met vaseline of talkpoeder… Wij gaan zeker kiezen voor een kwaliteitsschoen en goede sokken, zonder naden. Je voeten zo droog mogelijk houden lijkt me ook belangrijk. Ze zijn immers je belangrijkste ‘instrument’ om je einddoel te halen. En je tocht niet starten met fonkelnieuwe schoenen maar schoenen die reeds ingelopen zijn, natuurlijk. Voel je toch een blaar opkomen (pijnlijke rode vlek) probeer de druk op die plek wat te verlichten door een blarenpleister (bv.Compeed) te gebruiken. Een blaar die er al is prik je door met een ontsmette naald, duw het vocht er voorzichtig uit, verwijder in geen geval de huid van de blaar, ontsmet, en bescherm met een blarenpleister. Compeed staat wel op mijn paklijst maar ik heb nog nooit blaren op mijn voeten gehad, misschien heb ik ze helemaal niet nodig? Afwachten…
• Gezwollen handen kan je voorkomen door te stappen met je handen in een hogere positie, stap bv. met één of twee stokken. Bewegen met je armen helpt ook.
• Spierkrampen: de oorzaak ligt meestal in een tekort aan elektrolyten, suikers of uitdroging. Weer dezelfde boodschap: genoeg drinken! Eventueel snelle suikers bij de hand houden.

30 dagen stappen door de ogen van een Ierse pelgrim

Positieve effecten van de camino op je lichaam

Eén van de belangrijkste positieve effecten en daarmee voor velen ook de doorslaggevende motivatie om op tocht te vertrekken is het wegvallen van de dagelijkse stress. Want we krijgen toch nogal wat te verwerken hé? Van hier naar daar crossen, tijdsdruk, huishouden, gezin, werk,…

Het wegvallen van deze stress heeft ook lichamelijke gevolgen. Na enkele stapdagen zullen spierspanningen die ontstaan zijn door stress wegvallen. Denken we maar aan gespannen schouders (bij mij), fronsen van het voorhoofd, spannen van de kaakspieren,… Ook bepaalde stressgewoontes kunnen verminderen, denk maar aan nagelbijten, roken, wiebelen met de benen (wiebelen=erg bij mij).

Door een veranderd eetpatroon, (minder of geen snoep, meer fruit, geen fastfood) in combinatie met meer beweging ontstaan er weer andere positieve effecten, ja,ja, ’t kan niet op.

De meeste stappers zullen wel blij zijn met een beetje gewichtsverlies, hmm, ja 5 kg minder mag wel wat mij betreft. Daarom staat er op onze paklijst ook een broeksriem! 🙂

Een ander gunstig effect waar ik blij zou mee zijn is een gedaalde bloeddruk. De bloeddrukmeter gaat zeker mee en het telnr. van mijn dokter. Hij moest toch eens zo erg dalen dat mijn medicatie moet aangepast worden…wat ik wel vermoed (ik ken mezelf). Ook even op voorhand informeren bij de dokter naar de mogelijke gevolgen.

Na een paar weken zullen we ook merken dat ons uithoudingsvermogen erop zal vooruit gaan. 

En onze stapspieren gaan er ongetwijfeld wat steviger door worden. Hopelijk geen Jerommekes benen, niet echt elegant voor een vrouw en ik ben al gezegend met een paar stevige benen ;-(   (zegt Eric)

Als we dit alles hopelijk zelf aan den lijve ondervonden hebben is dit misschien een aanleiding om na onze thuiskomst de gewoonten van gezond eten en meer bewegen verder te zetten. Wie weet?